Plechtige Communie

Exact twaalf jaartjes geleden deed ik mijn plechtige communie.
we waren met 100 ofzoiets.
En de mis duurde. En duurde. En duurde.

En ik zat dan nog niet naast mn liefje ook. ( 't was voor echt want we gingen trouwen en al, maar de pastoor wou daar niets van weten. Alfabetisch en niet anders)

En toen het eindelijk, na een uur of drie (Alfabet-discriminatie: mijn naam begint namelijk met een V) mijn beurt was om naar voren te gaan om officieel toe te treden tot het rijk Gods, bleef ik nog staan op mijn jezuskleed ook. Waardoor ik toch wel iets sneller voor de voeten van meneer pastoor lag dan gepland.
En dit voor de ogen van 99 (ofzoiets) andere communicanten en een meter & peter (en trots dat ze waren).

Ondanks alles kreeg ook ik een kruisje op mijn voorhoofd.
Een kruisje met zó veel heilig vet dat het gewoon langs mijn twaalfjarig-neusje naar beneden drupte.

Gelukkig was het feest een pak beter. Met BBQ en ijs en heel veel cadeau's.

En nu, exact twaalf jaar later, doet mijn broertje ook zijn communie.
Ook hij zal niet naast zijn lief zitten. Zij woont namelijk in een andere parochie.
En gelukkig voor hem zijn ze maar met twintig communicantjes.
Zijn feest is wel met 100 mensen.
En hij krijgt een reuze 100mans taart.
En geld. Want meneer wil een laptop.

En ik. Ik heb deze gelegenheid gegrepen om eens goed te gaan winkelen.
Nieuwe kleren, nieuwe schoenen...

Blijkt trouwens dat meneer pastoor gelijk heeft gekregen. Mijn liefje is sinds twaalf jaar geleden ook mijn liefje niet meer...
Waarvoor ik God bij deze uitvoerig bedank.