Luizebollen

't was Bio-feest-dag op de boerderij van de broer van mijn mama.
Bij mijn nonkel dus. En mijn tante.
De perfecte kom-tot-rust-plaats! Zeker als je in de stad woont.
Varkens, koeien, poezen, konijnen, weiden, velden, groen groen groen...

En aangezien de zon nog eens scheen was alle hulp welkom. Want er kwamen mensen.
Veel mensen.

Dus mijn mama en ik, wij offerden ons op.
Om pannenkoeken te bakken weliswaar.
Want dat is nog redelijk leuk.
En op zondag doen we enkel leuke dingen. Da's de regel.

Nu goed. De pannenkoeken waren lekker.
En de jazzband die op bezoek was ook.

Maar wat niet zo lekker was waren veel mensen daar.
Het woord "luizebolletje" schoot zowaar zonder veel moeite constant door mijn hoofd.
Want een pak gezinnen die daar op bezoek waren, waren naast grote wereldverbeteraars (alle respect) echt nog grotere luizebollen. En hun kindjes grote luizebolletjes.
Met haar tot op hun knien. Froefroes tot voorbij de neusvleugels. Nagels die langer waren dan de mijne ooit geweest zijn, én zwart, zo modderzwart.
Met kleren die, zo leek het, gewassen zijn in de beek next door en grauwe velletjes. Veel grauwe velletjes.

Alle respect voor de wereldverbeteraar in u (of uw familie).
Maar mogen wereldverbeteraars dan geen proper gewassen kleren en lijven hebben?
Of is dat een regel om erbij te horen. Gebruik weinig zeep en was je niet te vaak.
Milieu & Deo, zeg NEEE-OOOO!
Laat de natuur zijn gang gaan, kom erbij staan en word lid van onze groep met pit!

Neen. Ik snap het niet.
Die bio-hip-alternatief-vuilzijn-rage.

Kan iemand me 't alsjeblieft uitleggen? Alsjeblieft?

Hoofdpijn-BBQ

Gisteren een BBQ gehad.
Niet bij mij. Maar ergens anders.
Bij mensen die fan zijn van muziek.
Nu ben ik ook wel fan van muziek.
Maar niet van dát soort muziek.

En dát soort muziek is van dat getsjingeltsjangel waar je met je hoofd moet schudden als een halve gare zodanig hard dat je hersens voor de komende maand volledig gedesoriënteerd in je hersenpan rondzwerven.

Nu goed. Ieder zijn ding.

En 't was gezellig, op die BBQ. In de garage weliswaar.
Want het regende dat het goot.
En ik was niet dronken. Daar had ik (ja, echt waar) gewoon geen zin in.

't moet nu wel lukken dat alle anderen wel dronken werden.
En alle anderen kregen plots de drang om de gitaar boven te halen en daar nummers op te gaan spelen die niemand kent. (behalve dan zij precies).

Ik zat er een beetje onwennig bij.
Want hoofden begonnen te schudden. Armen gingen in de lucht. En onverstaanbare teksten werden omgevormd tot nieuwe (zelfs nederlandstalige) zelfgebrouwde teksten.

De buren zullen blij geweest zijn.

Ik wijt het graag aan de garage die bepaalde "rock"gevoelens naar boven bracht.

't was grappig.
Volwassenen die zich helemaal lieten gaan op liedjes die plots leken te gaan over BBQvlees, patatten en mayonaise.
En hoe lekker dat dat is.

En 't zal nog veel grappiger zijn als ze zien dat alles op film staat.

Mooie beelden voor de kinderen later.
En de kleinkinderen.

Of (en nu komt de prijswinhebzucht in mij naar boven) voor een of andere wedstrijd?

Vrouwedinges

Wat doet een normaal mens als die meer dan een week overtijd is, terwijl de pil innemen een ingebakken gewoonte is geworden?
Rustig blijven.
Het wijten aan stress.
Anoniem in een of ander warenhuis een test gaan halen.
Het vooral aan niemand vertellen.
Een plasje maken.
Vijf minuten afwachten.

Wat doe ik?
Nog meer stressen.
Het zonder overtuiging wijten aan stress.
Hard twijfelen.
Het aan mijn mama vertellen. Die na een lichte inzinking wel blinkertjes in de ogen krijgt.
Naar de aphotheker om de hoek van het ouderlijke huis gaan.
Doen alsof het gewenst is.
De apothekeres die een babbelte met mij aangaat over hoe spannend dit allemaal wel niet is.
En met trillende handen, en de winkeldame die nog net voor de deur dichtgaat "Succes!" roept, terug richting het ouderlijke huis wandelen.
Een mama die om de vijf stappen de badkamer inloopt met instructies.
Ik die haar de deur wijs.
De instructies half lezen waardoor ik ze uiteindelijk drie keer heb moeten lezen.
Het dopje weghalen.
Vijf seconden plassen (VIJF SECONDEN!!! Weet je wel hoe lang dat is?)
Plassen en proberen dat zacht te doen.
Niet alleen het kleine staafje onderplassen maar ook zowat de helft van wat niet ondergeplast dient te worden ('t was nogal dringend)
Het staafje op een platte ondergrond leggen.
Na een minuut ofzo beseffen dat dat dopje er nog op moet.
Het dopje er op. (ja, ik vind dit vies)
En wachten wachten wachten...
Een mama aan de deur van de badkamer.
EN? En? En?
Stress. Ik verzeker het je.

Maar 't was niets.
Ik zal het uitblijven van mijn regels dan toch overtuigd aan een overdosis stress mogen wijten.

Plechtige Communie

Exact twaalf jaartjes geleden deed ik mijn plechtige communie.
we waren met 100 ofzoiets.
En de mis duurde. En duurde. En duurde.

En ik zat dan nog niet naast mn liefje ook. ( 't was voor echt want we gingen trouwen en al, maar de pastoor wou daar niets van weten. Alfabetisch en niet anders)

En toen het eindelijk, na een uur of drie (Alfabet-discriminatie: mijn naam begint namelijk met een V) mijn beurt was om naar voren te gaan om officieel toe te treden tot het rijk Gods, bleef ik nog staan op mijn jezuskleed ook. Waardoor ik toch wel iets sneller voor de voeten van meneer pastoor lag dan gepland.
En dit voor de ogen van 99 (ofzoiets) andere communicanten en een meter & peter (en trots dat ze waren).

Ondanks alles kreeg ook ik een kruisje op mijn voorhoofd.
Een kruisje met zó veel heilig vet dat het gewoon langs mijn twaalfjarig-neusje naar beneden drupte.

Gelukkig was het feest een pak beter. Met BBQ en ijs en heel veel cadeau's.

En nu, exact twaalf jaar later, doet mijn broertje ook zijn communie.
Ook hij zal niet naast zijn lief zitten. Zij woont namelijk in een andere parochie.
En gelukkig voor hem zijn ze maar met twintig communicantjes.
Zijn feest is wel met 100 mensen.
En hij krijgt een reuze 100mans taart.
En geld. Want meneer wil een laptop.

En ik. Ik heb deze gelegenheid gegrepen om eens goed te gaan winkelen.
Nieuwe kleren, nieuwe schoenen...

Blijkt trouwens dat meneer pastoor gelijk heeft gekregen. Mijn liefje is sinds twaalf jaar geleden ook mijn liefje niet meer...
Waarvoor ik God bij deze uitvoerig bedank.